Bukowiany
Według słownika etymologicznego miast i wsi, nazwa tej miejscowości pochodzi od wyrazu buk, od lasu bukowego i jest to nazwa topograficzna.
Słownik Geograficzny Królestwa Polskiego podaje, że pierwszy zapis o wsi Bukowiany pochodzi z 1328 roku, zatem historia tej wsi sięga początku czternastego wieku. W połowie XV wieku wieś Bukowiany należała do biskupów lubuskich, miała wtedy 7 łanów kmiecych (w średniowieczu 1 łan kmiecy odpowiadał wielkości jednemu gospodarstwu feudalnemu od 5 do 11 ha), którzy czynsz w wysokości po 1 grzywnie z łanu, a dziesięcinę do 6 groszy przekazywali biskupom. W pobliżu wsi był wielki las, zapewne sosnowo-bukowy, z którego za wypas bydła kmiecie dawali po 100 miar owsa właścicielom lasu i wsi. W końcu XIX wieku Bukowiany w powiecie opatowskim należały do gminy Modliborzyce i parafii opatowskiej. Stało tu wtedy 17 domów, było 105 mieszkańców, oraz 278 mórg obszaru (1 morga, dawna jednostka miary odpowiadająca ok. 0,55 ha). Według danych z 2004 roku we wsi Bukowiany mieszkają 103 osoby, ogólna powierzchnia użytków rolnych wynosi 147 hektarów, a rolnicy pracują w 17 gospodarstwach rolnych.
W czasie II wojny światowej we wsi Bukowiany miało miejsce ciekawe wydarzenie. W dniu 31 lipca 1944 roku w lesie w pobliżu Bukowian doszło do potyczki między oddziałem Armii Krajowej Kazimierza Olchowika „Zawiszy”, a wycofującym się na zachód oddziałem Wehrmachtu. Partyzanci zaatakowali tu niemiecką kolumnę samochodów, która zboczyła z drogi Opatów-Kielce i kierowała się na Bukowiany. W skład kolumny wchodziło kilkanaście pojazdów, w tym kilka amfibii. Partyzantom udało się zniszczyć dwa samochody pancerne. W walce zginęło czterech żołnierzy niemieckich. Partyzanci zdobyli pistolet maszynowy, karabin oraz samochód-amfibię. Więcej o tym wydarzeniu można się dowiedzieć z książki Antoniego Sułowskiego „U podnóża Gór Świętokrzyskich”, Warszawa 1987, strona 122.